mekaar de dingen voorleven...
is het niet te ingewikkeld ?
te complex ?
is het niet eenvoudiger
dicht bij één iemand te staan
hem / haar dagelijks 'op te zoeken'
met alle middelen die er nu zijn
het internet, blog en vlogs...
als privé-contact nu eenmaal uitgesloten is
(voor sommigen van ons is dat zo...)
gewoon mee te kijken, mee te voelen
met wat iemand anders ziet
wat iemand anders treft
zelf de verandering zijn, teweeg brengen
die je in de wereld teweeg zou willen zien
op atomair niveau, de allerkleinste schaal
en geloven dat dat nucleaire kracht kan hebben
als dat zich splijt... als het zich deelt...
is dat een idee?
kijk dan, met mij, naar het portret dat - zo mooi -
door Jim Al-Kalili van Karen Uhlenbeck werd gemaakt
de vrouw aan wie de Abelprijs voor Wiskunde werd toegekend
enkele dagen terug - wat doen ze dat sereen, in Noorwegen...
bij weinig tijd... spring
naar de twaalfde minuut
ongeveer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten